Βρισκόμαστε μια ανάσα από την αλλαγή της χρονιάς, μιας χρονιάς πολύ δύσκολη απ’όλες τις απόψεις. Κάθε φορά τέτοιες μέρες όλοι κάνουμε λίγο πολύ τον απολογισμό του χρόνου που φεύγει, βάζοντας σε ζυγαριά από τη μία τα ευχάριστα και, από την άλλη τα δυσάρεστα προσπαθώντας να βγάλουμε ένα γενικό συμπέρασμα για το πως θα θέλαμε να θυμόμαστε τον χρόνο που φεύγει. Αν και κρίνοντας προσωπικά από εμένα, πάντα έπιανα τον εαυτό μου να προσμένει και να εύχεται το νέο έτος να είναι καλύτερο σε γενικές γραμμές. Είναι γενικά αποδεκτό ότι ο άνθρωπος εκ φύσεως είναι παράξενο ον, δεν ικανοποιείται και πάμπολλες των περιπτώσεων δεν εκτιμάει και ζητάει όλο και περισσότερα. Μόνο όσοι χρειάστηκε να «ταρακουνηθούν» στη ζωή τους εκτίμησαν, αναθεώρησαν και φιλοσόφησαν τη ζωή. Κάπως έτσι λοιπόν, αν τύχει και φύγουν από τη ζωή αγαπημένα σου πρόσωπα κάπως κουμπώνεσαι, χαμηλώνεις εγωισμούς και γίνεσαι μετριόφρων και ταπεινός. Εκτιμάς ότι έχεις και, όταν θα μπεις στην διαδικασία να σκεφτείς πως ότι είχες μέχρι σήμερα δεν είναι δεδομένο, παύεις να είσαι ανικανοποίητος και βρίσκεται πλέον σε σωστό δρόμο.
