Τα έλεγε ο Καρράς και γελούσα και να που έφτασε η ώρα να το νιώσω. Εντάξει με Καρρά δε με λες και πολύ ρομαντική αλλά το «Και μαζί και χώρια ίδια στενοχώρια» το ένοιωσα στο πετσί μου.
Είχα καιρό να έρθω κοντά σου μα τώρα δεν ξέρω τι είναι αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ. Το να μη σε δω καθόλου ή να σε δω και να είσαι με την άλλη; Είμαι σε μια κατάσταση που δεν υπάρχει λογική και δεν υπάρχουν και επιλογές. Οι επιλογές είναι δύο, τις γνωρίζω και πρέπει να πορευτώ μ΄αυτές.
Το να είμαι τόσο κοντά σου και να μη δώσω το παρόν, να μη νοιώσεις ότι είμαι δίπλα σου δεν το δέχομαι. Ξέρω ότι θα φύγω και θα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν σε έκανα να με βλέπεις μπροστά σου όλη μέρα, στον καφέ σου, στη βόλτα σου, στη διασκέδαση σου, μόνος σου ή με την άλλη, δε με νοιάζει. Απ΄την άλλη μετά απ΄όλα αυτά δεν ξέρω αν όντως νοιώθω τόσο έντονα συναισθήματα για εσένα ή αν είναι ένα παιχνίδι εγωισμού.
Μακριά σου δεν άντεξα και ήρθα να σε βρω, κοντά σου όμως είναι χειρότερα.
Μπορεί να μην είμαστε πια μαζί αλλά ξέρω καλά πως με θέλεις ακόμα. Δεν λέω ότι δεν νοιώθεις γι΄αυτή αλλά ο τρόπος που με κοιτάς τα λέει όλα.
Αυτό που δεν ήθελα να γίνει με εμάς το κατάφερες. Να είσαι τα πάντα για εμένα και μέσα σε μια στιγμή να γίνεσαι το τίποτα. Τι πονάει περισσότερο; Το να είσαι εσύ ένα τίποτα για εμένα ή να ξέρω πως εγώ είμαι πια ένα τίποτα για σένα;
Το κακό είναι ότι συνέδεσα μέρη μαζί σου κι αυτό είναι το χειρότερο γιατί εκεί καθόμασταν μαζί, εκεί περπατούσαμε μαζί, εκεί κολυμπούσαμε μαζί, εκεί τα πίναμε μαζί. Και τώρα είμαι μόνη μου και πρέπει να κόψω τα δεσμά που με κρατάνε κοντά σου, με τη σκέψη μου.
Η προσμονή μου να σε δω τελικά ήταν πολύ λιγότερη απ΄όσο ήθελα πραγματικά να σε δω. Δεν με νοιάζει που δεν είμαστε μαζί, με νοιάζει που σε έχασα από τη ζωή μου. Κι αυτό πονάει περισσότερο.
