Πολλοί λένε ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι ο ταπεινός! Στην περίπτωση του Διονύση Σαββόπουλου πάντως, ισχύει 100%…
Ο αγαπημένος τραγουδοποιός ο οποίος έχει χαρίσει στην ελληνική μουσική όσα λίγοι, μιλάει με την ταπεινότητα που τον διακρίνει για όσα μπορούν να τον συγκινήσουν αλλά και για την ωριμότητά του στο πέρασμα των χρόνων…
Είστε και ο ίδιος µέρος της µουσικής -και όχι µόνο- Ιστορίας µας. Πώς νιώθει ένας δηµιουργός όταν συνειδητοποιεί κάτι τέτοιο; Πώς θα θέλατε να σας σκέφτονται οι ακροατές σας σήµερα, αλλά και οι µελλοντικές γενιές;
Οταν µου λένε καλά λόγια, αισθάνοµαι σαν να µιλούν για κάποιον άλλον. ∆εν ξέρω γιατί. Προσπάθησα να κάνω τη λέξη και τον ήχο να είναι ένα αδιαίρετο σύνολο. Αυτό λαχταρούµε όλοι οι τροβαδούροι, γιατί, όταν ο στίχος και η µουσική γίνονται ένα, είναι λιγάκι σαν να γίνονται ένα η Γη και ο ουρανός, το σώµα και η ψυχή, ο έρωτας και το σεξ, ο άνθρωπος µε τον Θεό.
Τι µπορεί να σας συγκινήσει σε έναν νέο δηµιουργό ή ερµηνευτή ώστε να τον στηρίξετε; Αν έπρεπε να του/της πείτε µία µόνο προτροπή, ποια θα ήταν;
Να ακολουθεί τον δρόµο της καρδιάς του. Με συγκινούν εκείνοι που ψάχνουν να βρουν το ατοµικό τους εγώ, δηλαδή το δακτυλικό αποτύπωµα της ψυχής τους, για να το εκφράσουν µε τον προσωπικό τους τρόπο. Οταν συναντώ τέτοια παιδιά, λέω «αυτός θα πάει µπροστά».
Χρόνος: Τι είναι εκείνο που πίστευε ο νεαρός ∆ιονύσης και ο Σαββόπουλος στην ωριµότητά του δεν πιστεύει πια;
Τι είναι αυτό που του έλειπε και είναι, πλέον, κερδισµένο; Στα νιάτα µου ήθελα να αλλάξω τον κόσµο. Νόµιζα ότι ήµουν ένα είδος αρχηγού. Ο κόσµος µου τη γλίτωσε, το τραγούδι, όµως, το άλλαξα. Φαίνεται ότι το τραγούδι ήταν ο κόσµος µου και, όσο να ’ναι, το άλλαξα. Επίσης, στα νιάτα µου δεν ήξερα καθόλου τον εαυτό µου, ενώ τώρα τέσσερα-πέντε πράγµατα τα ξέρω γι’ αυτόν. Κέρδισα λίγη αυτογνωσία.
Πηγή: Realnews
