Με μια αρκετά αιχμηρή ανάρτηση στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook, ο τραγουδιστής Νεκτάριος Σφυράκης εξήγησε τους λόγους που δεν θα πάει να δει την ταινία «Υπάρχω», η οποία είναι αφιερωμένη στη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη.
«Γιατί δεν θα δω το “Υπάρχω”. Ξεκινώντας για να μην φανώ άδικος χωρίς να έχω δει την ταινία με άριστα το 10 θα βάλω 15… για όλο το αποτέλεσμα: Ερμηνείες, σκηνοθεσία, κάστινγκ, μοντάζ, ηχοληψία κτλ.
Αλλά, ο Στέλιος Καζαντζίδης υπήρξε εκείνος ο τραγουδιστής ο οποίος πήρε πάνω του τις λαϊκές μάζες και ανέδειξε μέσα από την λαϊκή φωνή του (τη χροιά του, την αρτιότητα των φθόγγων, των συμφώνων, των φωνηέντων, της τοποθέτησης της φωνής του, της έκτασης, της έκφρασης του, της ερμηνευτικής του μοναδικής προσωπικότητας, του όγκου της φωνής του, της δυναμικής της φωνής του) τον πόνο, την ξενιτιά, την φτώχεια, τον έρωτα αλλά όχι μόνο αυτό.
Ο Στέλιος δεν ερμήνευε απλά τα τραγούδια. Πήρε πάνω του μια μεταπολεμική Ελλάδα και την τραγούδησε με απόλυτη ευθύνη για αυτό που η ίδια η κοινωνία του έδωσε να αντιπροσωπεύσει και αυτό ήταν το Λαϊκό αίσθημα αλλά και η πραγματική Λαϊκή ανάγκη.
Συνθήκες οι οποίες δεν υπήρξαν ποτέ για τον ίδιο κάτι προσωρινό, ευκαιριακό ή εφήμερο για να πουλήσει δίσκους. Για αυτό και όταν αντιλήφθηκε ότι το ίδιο το σύστημα προσπαθεί να καπηλευτεί αυτή τη μεγαλειώδη ανάγκη που ενεργά ο κόσμος εξέφραζε για τον Καζαντζίδη και μέσα από τον Καζαντζίδη, πάνω στην πιο λαμπρή στιγμή της καριέρας του ηλικιακά, ο ίδιος σταμάτησε να τραγουδάει.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης λοιπόν, δεν είναι μόνο τραγούδι. Είναι πολιτική στάση, πολιτική σχέση του άνδρα/καλλιτέχνη/πολιτικού εκφραστή με το κοινό του.
Είναι πολιτική πρακτική και υπεύθυνη δράση σε ότι ο λαός του είχε αποδώσει να διαχειριστεί και όταν αυτό το κάνεις με συνέπεια Κ με μια σειρά από αντισυμβατικές συμπεριφορές αρνούμενος να πάρει εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμές να πει τραγούδια που δεν τον αφορούσαν ή έστω να τραγουδήσει τη στιγμή που οι λαϊκές μάζες ζούσαν τότε κυριολεκτικά με ψωμί και λάδι αμέσως αυτό τον καθιστά ως μύθο στη συνείδηση της κοινωνίας» γράφει ο Νεκτάριος Σφυράκης.
