Ένα ερωτηματικό μονάχα πριονίζει τις σκέψεις μου.
Πώς έπαψες να με αισθάνεσαι ενώ δεν έπαψα να σ’ ακουμπώ;
Μάλλον το κορμί σου με ρούχα είχες ντύσει και την ψυχή σου είχες κρύψει να μην την πληγώσει το άγγιγμά μου.
Μα εγώ δεν ήθελα τη μυρωδιά των ρούχων σου.
Του δέρματός σου λάτρεψα και της ζεστής ανάσας σου κοντά στο πρόσωπό μου.
Κανένα ρούχο πάνω σου δεν θέλησα.
Γυμνό θα ήθελα να σε γνωρίσω, από πίκρα, από παρελθόν, από φόβους, από τείχη. Την ψυχή σου γυμνή θέλησα να δω. Κάθε ψυχή είναι και ένα πηγάδι. Όσο μεγαλύτερο το βάθος του τόσο πιο πιθανό να θέλω να το εξερευνήσω. Τόσο πιο πιθανό να θέλω να χαθώ μέσα του χωρίς επιστροφή.
Σε ένα ρηχό είναι φανερό τι κρύβει ο πάτος του και στην έξοδο με ευκολία θα μπορέσω να σκαρφαλώσω. Και είναι τόσο βαθύ το πηγάδι σου που δεν βλέπω αν ο πάτος κρύβει νερό να κολυμπήσω ή ψυχρό τσιμέντο και χτυπημένη καταλήξω. Τα φοβάμαι τέτοιου είδους άλματα, κατάλαβες; Πες μου αν αξίζει το ρίσκο. Μα εσύ δεν μιλάς, μόνο με κοιτάζεις με ένα βλέμμα αινιγματικό , δύσκολο στη ερμηνεία ακόμη και για τον πιο ικανό κριτικό τέχνης. Γιατί τέχνη είναι αυτό το βλέμμα σου, αυτή σου η ματιά που ψάχνει έδαφος να θάψει την ντροπή της και τις σκέψεις της. Θέλω να σε ξετυλίξω αργά σαν ένα δώρο που μου δόθηκε αλλά μένω να το κρατώ στα χέρια μου χωρίς να κάνω κίνηση. Φοβάμαι βλέπεις , μην του κλέψω την ελευθερία του, μην του τσακίσω το κορμί . Φοβάμαι επίσης μήπως το όμορφο περιτύλιγμα αποδειχτεί ένα τέχνασμα για την προσέγγιση πολλών πελατών και στο εσωτερικό του κουτιού παραμονεύει μία απογοήτευση. Φοβάμαι μήπως συνηθίσω στην ιδέα πως είναι δικό μου και κάποιος το αρπάξει και μου πει πως προοριζόταν για άλλο παραλήπτη. Περιμένω μόνος να πετάξεις την κορδέλα σου και να μου αποκαλυφθείς. Δεν θέλω να την τραβήξω με την βία και μου τρομάξεις.
Γνέψε μου καταφατικά πως θέλεις να μου δείξεις το πρόσωπό σου, αυτό που καλύπτεις πίσω από μανδύες για τους υπόλοιπους. Αυτά είναι που θα ερωτευτώ. Όλα εκείνα που δεν σ’ αρέσουν στον εαυτό σου. Και μέσα από την αγάπη μου γι’ αυτά ελπίζω να τα αγαπήσεις και συ. Γιατί όμως να με εμπιστευτείς; Το πιο πιθανό είναι να σε πληγώσω άθελά μου. Το πιο πιθανό είναι να πληγωθώ και εγώ. Αλλά από το να χαθώ στο γκρίζο της απραξίας χίλιες φορές να πέσω στον σκοτεινό γκρεμό του ρίσκου. Χίλιες φορές να πονέσω από το να μείνω μουδιασμένη μέσα στην αδράνεια, που σπέρνει ο φόβος. Θέλω να πιω ζωή από τα χείλη σου και ας με ποτίσουν λίγο θάνατο.
Θα ‘θελα να είμαι κάτοχος λίγων στιγμών μαζί σου. Μια στιγμή δεν εγκλωβίζεται, όμως , μέσα σε καμιά παλάμη. Φωτίζει φευγαλέα και χάνεται σαν τα πεφταστέρια. Θέλω και άλλα πεφταστέρια μαζί σου. Γιατί στα προηγούμενα είχα σκύψει το κεφάλι και όταν σήκωσα το βλέμμα μου είχαν ήδη χαθεί. Δώσε μου και άλλη αλμύρα από την θάλασσα των χειλιών σου. Βαρέθηκα να πίνω ένα νερό δίχως γεύση. Πάψε να μου στερείς το χρώμα της φωνής σου γιατί ούτε στα όνειρα δεν δανείζομαι ψίθυρο δικό σου και μου έλειψε να ξέρεις το γαλάζιο σου.
Στεκόμενη ανάμεσα στην χαρά και στην θλίψη, σε παρακαλώ, μην έρθεις, αν θες να με τραβήξεις σε χιλιοπερπατημένους δρόμους.
…Αναπνοές!
