Κοντεύει να βγει κι ο Σεπτέμβριος αλλά οι συναυλίες δεν τελειώνουν. Κάθε φορά που κοιτάζω τα προγράμματα και κάνω το σχεδιασμό μου έχω την ίδια απορία. Πώς είναι καλύτερο να πηγαίνεις σε συναυλίες; Μόνη η με παρέα; Και ακόμα δεν έχω καταλήξει σε κάποια απάντηση.
Η αλήθεια είναι πως με παρέα έχει πλάκα, έχεις κάποιον να σχολιάσεις τα τεκταινόμενα, να διασκεδάσεις, ακόμα και να χορέψεις. Άντε τώρα να χορεύεις μόνη σου και να σε κοιτάνε όλοι, λίγο άβολο. Από την άλλη όμως όταν έχεις παρέα έχεις και τα διάφορα θέματα, όπως τι ώρα θα πάμε, αν θα σταθούμε ή αν θα καθίσουμε, αν θα μείνουμε ως το τέλος κλπ., ενώ συχνά η προσοχή αποσπάται από τη συναυλία αφού όλα τα νέα της εβδομάδας πρέπει να συζητηθούν και να αναλυθούν εκείνη την ώρα.
Μόνη από την άλλη, είσαι ακριβώς αυτό: Μόνη, όμως και αυτόνομη. Επομένως, τι μένει να κάνεις; Να απολαύσεις τη συναυλία, τις ερμηνείες του αγαπημένου σου καλλιτέχνη, τα παιξίματα των μουσικών, με λίγα λόγια να ταξιδέψεις στη μαγεία της συναυλίας. Κι αν ο καλλιτέχνης είναι πραγματικά ο αγαπημένος σου, δεν πρόκειται να βαρεθείς ούτε λεπτό.
Η απάντηση στο ερώτημα «μόνος ή με παρέα», τελικά, έχει ξεκάθαρα να κάνει με το λόγο για τον οποίο επιθυμεί κανείς να παραστεί σε μια συναυλία: είναι το event γενικότερα ή η ίδια η μουσική;
«Μοναχή σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα» μου έλεγε ο παππούς μου. Παρόλα αυτά εγώ το «μόνη» προσπαθώ να το αποφεύγω… Τώρα ο καθένας όπως τη βρίσκει!
