Η Χρύσα Παπά στα είκοσι δύο χρόνια που βρίσκεται στον καλλιτεχνικό χώρο, έχει αναμετρηθεί με διάφορους ρόλους που κρύβουν μία πρόκληση.
Η ίδια, με αφορμή το ανέβασμα του μονολόγου «Σέρρα – Η ψυχή του Πόντου», μιλάει στο για αυτή τη συνεργασία και εξομολογείται πόσο σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε από πού ερχόμαστε.
Αρχικά, πως είναι αυτή η περίοδος για εσένα;
Αυτή η περίοδος είναι πολύ ωραία και δημιουργική, γιατί κάνω τα γυρίσματά μου για τη δραματική σειρά του MEGA «Η γη της ελιάς», έχω ξεκινήσει τις παραστάσεις με τον μονόλογο «Σέρρα – Η ψυχή του Πόντου» και τα τελευταία χρόνια δουλεύω σε ένα σχολείο. Επομένως, είμαι χαρούμενη, δημιουργική και ευγνώμων.
Πόση αντοχή χρειάζεται για να ανταπεξέλθεις σε ένα τόσο απαιτητικό πρόγραμμα;
Πρώτα απ’ όλα, με καλή διάθεση και άμα κάνεις αυτό που αγαπάς όλα γίνονται. Δεν τίθεται θέμα τι αντέχω, αλλά τι απολαμβάνω. Προσωπικά, το βλέπω τελείως αλλιώς. Αγαπώ τη δουλειά μου και χαίρομαι που την κάνω, και μάλιστα κάνω τόσο ωραία πράγματα. Επομένως, τα καταφέρνω μια χαρά. Τώρα, προφανώς, υπάρχουν και αυτές οι μέρες που είμαι κουρασμένη, αλλά, να σου πω την αλήθεια, σπανίως μου συμβαίνει. Τρέφομαι καλά, γυμνάζομαι, προσπαθώ να κοιμάμαι και να ξεκουράζομαι. Το βασικό εργαλείο των ηθοποιών είναι το σώμα και η φωνή μας, οπότε προσπαθώ να με φροντίζω όσο μπορώ.
Έχεις νιώσει ποτέ, λόγω των διαφόρων συνθηκών, να σβήνει η φλόγα που έχεις για τη δουλειά σου;
Βρίσκομαι πια είκοσι δύο χρόνια στον χώρο, αλλά δεν έχω νιώσει ποτέ να σβήνει η φλόγα. Όμως, έχω νιώσει προβληματισμένη με πράγματα που έχουν να κάνουν με τη δουλειά μου, επειδή είναι αρκετά δύσκολη, για πολλούς λόγους.
Το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Γιάννη Καλπούζου «Σέρρα – Η ψυχή του Πόντου» ξαναζωντανεύει στο θέατρο, αλλά αυτή τη φορά στο Μικρό Άνεσις. Μίλησε μας για αυτή τη συνεργασία…
Είμαι χαρούμενη και ευγνώμων που παρουσιάζουμε ξανά την παράσταση στην Αθήνα. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που έγινε μονόλογος από τον ίδιο τον Γιάννη Καλπούζο και το σκηνοθέτησε ο Σωτήρης Χατζάκης. Η ιστορία ξεκινάει το 1915 και ολοκληρώνεται το 1962, και είναι γεμάτη έρωτα, αγάπη, τρυφερότητα και ταυτόχρονα βία και σκληρότητα. Εκείνα τα χρόνια είναι σημαντικά ιστορικά, γιατί έχουμε τον εκτόπισμά τον Ποντίων, των Αρμενίων κ.ο.κ. και βλέπουμε πώς η ζωή αυτών των ανθρώπων εξελίσσεται, εκτυλίσσεται και επηρεάζεται από όλα τα παραπάνω. Από εκεί και πέρα, στη σκηνή παρουσιάζομαι ως η Λεμονιά, η οποία είναι η κόρη του πατέρα της ιστορίας και καλούμαι να αφηγηθώ την ιστορία του. Επίσης, μέσα από αυτή την πορεία – διαδικασία, υποδύομαι δώδεκα διαφορετικούς ρόλους. Είναι ένα μοναδικό ταξίδι που κάνω μαζί με τους θεατές.
Bonus Video:
Πηγή: Mytv
