Μέρες γιορτινές, μέρες όμορφες γεμάτες χρώμα και μυρωδιές, τα σπίτια στολισμένα με όμορφα δέντρα, πρόσωπα μικρών γεμάτα χαμόγελο και ευτυχία, προσμένουν γεμάτα ανυπομονησία τον άγιο Βασίλη και τα δώρα με λαχτάρα (άλλωστε όλοι υπήρξαμε παιδιά). Όμως δεν είναι μόνο οι μικροί, είναι και οι μεγάλοι που τούτες τις μέρες γίνονται μικροί, αφήνουν στην άκρη προβλήματα, άγχη και σκοτούρες και γίνονται παιδιά, μια ατμόσφαιρα γιορτινή για όλους, ανεξαιρέτως ηλικίας. Όμως η πραγματικότητα για μερικούς δεν αλλάζει ούτε στις γιορτές, παραμένει σκληρή και αμείλικτη. Τα Χριστούγεννα έχουν δύο όψεις, η μία όψη είναι η όμορφη και αυτό που πρεσβεύει η γέννηση του θεανθρωπού και η άλλη είναι η δυστυχία και ο πόνος και η καταστροφή.
Είχα καιρό να επισκεφτώ το Μοναστηράκι και ένα απόγευμα ο δρόμος με έβγαλε εκεί. Καθώς πλησίαζα τη πλατεία μπροστά απ’το μετρό είδα συνωστισμό, κόσμος με σκυμμένο κεφάλι, άλλοι μικροί, άλλοι πάλι πιο μεγάλοι περιμένοντας υπομονετικά καθισμένοι στα πεζούλια. Στο βάθος κόσμος πολύς, όλοι οργανωμένοι δούλευαν ασταμάτητα για να ετοιμάσουν το φαγητό της ημέρας. Το μενού σήμερα είχε φασολάδα και δίπλα ακριβώς πολλές σακούλες με προμήθειες από δωρεές απλών ανθρώπων.
Όταν πλέον το φαγητό ηταν έτοιμο να σερβιριστεί, έβλεπες τους ανθρώπους να σηκώνονται από τα πεζούλια όπου διακριτικά καρτερούσαν και πλησίαζαν δειλά δειλά για να πάρουν θέση στην ουρά. Μια ουρά που ολοένα και μεγάλωνε από λεπτό προς λεπτό. Καθόμουν αμήχανος να παρατηρώ από απόσταση για να μη δημιουργήσω κάποιο πρόβλημα και, με το σκεπτικό ότι θα τραβήξω κάποιες φωτογραφίες.
Έχει έρθει εκείνη η ώρα, η ώρα όπου θα αποθανάτισω τα χάλια μιας χώρας όπου εξώθησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στη φτώχεια και στην ανέχεια και τους οδήγησε να παρακαλάνε για ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Βγάζω το κινητό διακριτικά και πιάνω τον εαυτό μου να αρνείται να απαθανατίσει τούτες τις “μαγικές” στιγμές. Αποχωρώ, αποχωρώ όσο γίνεται γρηγορότερα έχοντας έναν προβληματισμό σε όλη τη διάρκεια της επιστροφής. Αρνούνται πεισματικά να δεχτώ ότι ζώ σε μια χώρα όπου γέννησε τη δημοκρατία και τον πολιτισμό και σήμερα εν έτη 2017 υπάρχει τέτοια δυστυχία δίπλα μου.
Ας φροντίσουν όλοι αυτοί που θέλουν να λέγονται πολιτικοί (ανεξαρτήτως πολιτικών στρατοπεδων), όλοι αυτοί με τα παχιά τα λόγια που μιλάνε για άνοιξη και χελιδόνια να σκύψουν πάνω από τα προβλήματα των ανθρώπων αυτών, να αναλάβουν τις ευθύνες τους οι οποίες είναι πολλές και να βάλουν επιτέλους πλάτη, να βάλουν πλάτη από σήμερα κιόλας γιατί η χώρα βυθίζεται και μπορεί αύριο να μην υπάρξει!!
Ακολούθησε το magazinomou.gr στο Google News για να μαθαίνεις πρώτος όλα τα spoilers των αγαπημένων σου σειρών και όχι μόνο.
