Είσαι 18, τελειώνεις το σχολείο γεμάτος όνειρα για το τώρα, το αύριο, το μεθαύριο και το μέλλον! Θες να μπεις σε μια καλή σχολή – ή και όχι – και το κάνεις.
Τα όνειρα αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται και κλείνοντας τα μάτια ζεις αυτό που θα ήθελες να είσαι!
Τελειώνεις τη σχολή σου και πρέπει να μπεις στον στίβο εργασίας… Και εκεί… ΜΠΟΥΜ!
Η απότομη προσγείωση που λένε… Ξαφνικά τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια με τους φίλους περνάνε μπροστά σου σαν ταινία και σκέφτεσαι τι θα απογίνεις από εδώ και στο εξής.
Κάνεις το ένα ραντεβού μετά το άλλο και στέλνεις βιογραφικά όπου βάζει ο ανθρώπινος νους με την ελπίδα ότι κάτι καλό θα σου κάτσει. Και σου κάθεται!
Ξεκινάς δουλειά και είσαι μες τον ενθουσιασμό, υπερωρίες κάθε μέρα γιατί η όρεξη δεν συγκρατιέται μάνα μου και χαμόγελο μέχρι τ΄αυτιά παρά την κούραση. Και τα χρόνια περνούν και χάνονται και φτάνεις σε ένα σημείο να ζεις για να δουλεύεις. Και το χειρότερο; Δουλεύεις και δεν σου αρέσει πια και αυτό που κάνεις και λίγο μετά τα 30, έχεις καταφέρει να είσαι όλα αυτά που δεν ήθελες.
Και το δίλημμα μεγάλο… Νέα αρχή ή συνεχίζουμε σε κάτι που πια δεν μας γεμίζει; Σε κάτι που πια νιώθεις ότι σου ρουφάει το αίμα μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολύ;
Όταν βρω εγώ την απάντηση θα κάνω update, μέχρι τότε, σκεφτείτε τις απορίες μιας ονειροχτυπημένης ανώνυμης συντάκτριας… Και εις το επανιδείν!
