Όλα τελειώσανε (τελειώσανε… μεγάλη κουβέντα) αλλά όσο πιο πολύ το λες, τόσο και λίγο πιο πολύ θες να γυρίσεις λίγο πίσω να ρίξεις μια ματιά να δεις τι γίνεται.
Τρόποι υπάρχουν πολλοί, αξιοπρέπεια όμως μία. Και επειδή πολλές φορές την έχω ρίξει στα πατώματα μαζί με εμένα την ίδια δηλαδή- μιας και δεν είναι λίγες οι φορές που «σούρθηκα», λέω να πνίξω τον πόνο μου κάνοντας άλλο ένα τσιγάρο. Θα ακούσω κι ένα τραγουδάκι και σε 2 λεπτά αν δεν έχω βάλει τα κλάματα θα μου έχει περάσει.
Απ΄την άλλη βέβαια καλύτερα να κλάψω παρά να ρίξω τα μούτρα μου. Άλλωστε το κλάμα είναι λυτρωτικό. Κι αν το τραγούδι δεν καταφέρει να λειτουργήσει ως ψυχοθεραπεία, βάζω παπούτσια, σηκώνομαι επί τόπου από τον καναπέ και κάνω μια γύρα το τετράγωνο να πάρω αέρα.
Και κάπου εκεί σκέφτομαι… Γιατί να έχει τόσα πολλά αστέρια και να μην πιάνει μια βροχή; Γιατί; Υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να περπατάς μέσα στη βροχή, να αδειάζει το μυαλό απ΄τις σκέψεις και να γυρνάς σπίτι έχοντας αποβάλλει ό,τι αρνητικό κουβαλούσες μέχρι εκείνη την ώρα;
Υπάρχουν κατηγορίες και κατηγορίες ανθρώπων. Σαν κι εμένα άραγε υπάρχουν άλλοι; Με λένε καταθλιπτική που πάντα ψάχνω να βρω αυτό το αρνητικό μέσα στα καλά που συμβαίνουν. Κατηγορώ εσένα γι΄αυτά που περνάω, αλλά τι φταίω εγώ που γεννήθηκα έτσι; Τι φταις κι εσύ που σ΄αγάπησα;
