Είναι να απορεί κανείς κάποιες φορές. Περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας μέρα μεσημέρι και εκεί που όλοι απολαμβάνουν την βόλτα τους ξάφνου αντικρίζεις έναν κόσμο τόσο διαφορετικό, τόσο σκληρό. Δεξιά αριστερά άνθρωποι να περιφέρονται και να ψάχνουν τους κάδους απορριμάτων για ένα ξεροκόμματο, άλλους πάλι μέσα στο κρύο να έχουν πιάσει με τη πραμάτεια τους σεμνά και ταπεινά, μια γωνίτσα στην άκρη πεζοδρομίου, μέσα σε στενά, μακριά από πολυσύχναστους δρόμους και, να κοιμούνται καταγής. Εικόνες απαίσιες και γεμάτες ντροπή, όπως εξίσου απαίσια και η εικόνα εκατοντάδων συμπολιτών που αδιαφορούσαν αντικρίζοντας τους άστεγους. Πράγματι, είναι απίστευτο πόσο απάνθρωπη έχει γίνει η κοινωνία μας, πλέον δεν ασχολείται αλλά, και όσοι ασχολούνται είναι πραγματικά τόσο λίγοι (αριθμητικά) για να αλλάξουν ή ακόμα και να προσπαθήσουν να αλλάξουν το κόσμο προς το καλύτερο.
