Το πτυχίο που παράτησε λίγο πριν το τέλος για να γίνει ηθοποιός, η απεξάρτηση από τον τζόγο και η σχέση με τα παιδιά του!
Στα 44 του, ο Πέτρος Λαγούτης, ξέρει ποιος είναι, τι θέλει και το πιο σημαντικό: τι δεν θέλει!
Μπορεί η λέξη «ξεκούραση» να μην υπάρχει στο λεξικό του, καθώς βρίσκεται μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, ωστόσο φαίνεται πως το απολαμβάνει.
Ο Πέτρος Λαγούτης εξομολογείται στο People τα λάθη του παρελθόντος, εξηγεί για ποιο λόγο δεν μετανιώνει για όσα έχει βιώσει και αποκαλύπτει τι ήταν αυτό που τον έκανε να βγει από το «πηγάδι» που βρέθηκε όντας εθισμένος στον τζόγο.
«Έχω φάει γερές σφαλιάρες στη ζωή μου»
Οι φορές που βρέθηκε μπροστά από σταυροδρόμια δεν ήταν λίγες. Οι αποφάσεις καταλυτικές. Τίποτα όμως μη αναστρέψιμο. Τον ρωτάω αν υπάρχουν πράγματα για τα οποία έχει μετανιώσει στη ζωή του. «Όχι. Κι αυτό γιατί θεωρώ τα λάθη κομμάτι της διαδρομής μας. Δεν γεννιόμαστε γνωρίζοντας τα πάντα. Προχωράμε στη ζωή κάνοντας κάποιες επιλογές που άλλες φορές μάς βγαίνουν και άλλες όχι.
Αν καταφέρεις να εκμεταλλευτείς αυτές που δεν σου βγαίνουν προκειμένου να δεις τι πρέπει να αλλάξεις και τι δεν σου πάει, τότε νομίζω ότι μιλάμε για ένα κομμάτι της περιουσίας σου. Τα λάθη είναι πλούτος. Έχω φάει γερές σφαλιάρες στη ζωή μου. Αλλά γιατί να τις αποποιηθώ; Αφού αυτές είναι που με έκαναν καλύτερο». Ο Πέτρος είναι από τους ανθρώπους που δεν διστάζουν να επικοινωνήσουν τα τρωτά τους σημεία. Τον Μάρτιο του 2015 αποκάλυψε για πρώτη φορά τον εθισμό του στον τζόγο στην εκπομπή Αργά και στον Θοδωρή Αθερίδη.
Η ιστορία αυτή κράτησε περίπου δέκα χρόνια, από τις απαρχές της μέχρι τη στιγμή που ολοκλήρωσε τη θεραπεία στο ΚΕΘΕΑ. «Αυτό δεν ήταν σφαλιάρα, ήταν μπουνιά που κράτησε χρόνια. Αλλά ούτε αυτό το μετανιώνω, γιατί μέσα από αυτή την ιστορία αναγεννήθηκα. Τα τελευταία δύο χρόνια νιώθω ότι μπαίνω ξανά και στη δουλειά μου. Μπορεί να μην είχα μείνει εκτός, αλλά δεν ήμουν εγώ στο 100%, με αποτέλεσμα να υπάρχουν επιλογές που σήμερα δεν θα τις έκανα. Όλα αυτά έπρεπε να τα δω. Κάτι έπρεπε να γκρεμιστεί μέσα μου για να το ξαναφτιάξω» εξομολογείται. Άραγε αντιλαμβανόταν τον εθισμό του;
«Όχι. Ο εθισμένος κρύβεται από τον εαυτό του. Είτε μιλάμε για ναρκωτικά είτε για αλκοολισμό είτε για τζόγο. Νομίζεις ότι αυτό που έχεις δεν είναι κάτι. Σκέφτεσαι “Θα το ελέγξω, θα το αντιμετωπίσω”. Σκέψου την περίπτωση του τσιγάρου. Οι περισσότεροι καπνιστές το κόβουν όταν τους το πει ο γιατρός. Με όλους τους εθισμούς αυτό γίνεται. Σταματάς όταν φτάσεις στον πάτο σου. Στον δικό σου πάτο. Δεν υπάρχει αντικειμενικός. Είναι το σημείο που θα πεις ότι “Δεν αντέχω άλλο”».
«Το μόνο που θεωρώ ότι δεν κατέστρεψα είναι η σχέση με τα παιδιά μου»
Υπήρχε αλήθεια κάποιο περιστατικό που τον ταρακούνησε; «Αυτό δεν απαντάται τόσο γρήγορα ούτε τόσο εύκολα. Ο τζογαδόρος έχει αυτό που λένε όσοι είναι τζογαδόροι το φουρφούρι. Σε πιάνει το φουρφούρι. Δεν μπορείς, θέλεις να παίξεις. Θυμάμαι ότι τελείωνα την παράσταση και δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο παρά μόνο να πάω να παίξω. Ο εθισμός είναι ένα ταξίδι. Μια διαδρομή σε ένα σκοτεινό πηγάδι, όπου ψάχνεις να βρεις το φως. Συνήθως με λάθος τρόπο.
Προσπαθείς να τρυπήσεις το τσιμέντο για να βγεις από το πηγάδι. Αυτό που πρέπει να κάνεις όμως είναι να βρεις το κουράγιο να σηκωθείς προς τα πάνω. Στον συγκεκριμένο εθισμό αυτό που αντιλαμβάνεσαι πρώτα απ’ όλα είναι η οικονομική καταστροφή. Το βλέπεις ότι καταστρέφεσαι. Δανείζεσαι, πνίγεσαι οικονομικά. Τα έχω κάνει όλα. Μετά βλέπεις ότι δεν είναι μόνο αυτό. Γίνεσαι ένα φάντασμα, μια σκιά του εαυτού σου. Καταλαβαίνεις ότι έχεις κάνει κακό στη δουλειά σου γιατί οι επιλογές σου έχουν κατά κύριο λόγο οικονομικά κριτήρια και όχι καλλιτεχνικά. Καταστρέφεις επίσης σχέσεις με ανθρώπους.
Το μόνο που θεωρώ ότι δεν κατέστρεψα είναι η σχέση με τα παιδιά μου. Είναι το μόνο που έσωσα και ίσως τελικά με έσωσε. Η αγωνία μου και η θέλησή μου να είμαι εκεί, να είμαι κοντά τους, να το ζω. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της σωτηρίας μου. Αλλά η ξεφτίλα που σε οδηγεί ένας εθισμός είναι μεγάλη» παραδέχεται. Σήμερα ο Πέτρος βρίσκεται μακριά από την τσόχα, ενώ μου εξηγεί:
«Τελειώνοντας το πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ, σου λένε ότι “από αυτή τη στιγμή είσαι ελεύθερος να είσαι ένας κοινωνικός παίκτης. Αν θέλεις, πήγαινε και παίξε”. Εγώ δεν το έχω κάνει ακόμα και το τρομερό για εμένα είναι ότι δεν θέλω να το κάνω. Και λέω τρομερό γιατί υπήρχαν στιγμές κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων που καταλάβαινα ότι αυτό με καταστρέφει, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να θέλω να παίζω. Αυτή τη στιγμή δεν θέλω. Όπως μου είχε πει και ένα παλαιότερο μέλος του ΚΕΘΕΑ, “Μπορείς να δοκιμάσεις να γίνεις κοινωνικός παίκτης. Μία στο εκατομμύριο να γυρίσεις εκεί που ήσουν, το αντέχεις;”.
Ε, δεν το αντέχω. Η σκέψη ότι θα ξαναγυρίσω στον εσωτερικό και εξωτερικό κόσμο που ήμουν τότε με παραλύει. Με πιάνει ταχυκαρδία αν το σκεφτώ. Αν πρόκειται να υπάρξω ποτέ κοινωνικός παίκτης δεν το ξέρω, γιατί δεν έχει φτάσει αυτή η στιγμή για να το δοκιμάσω». Όση ώρα μιλάμε συνειδητοποιώ ότι μέσα από το δικό του ταξίδι εξελίχθηκε και αναθεώρησε πολλά πράγματα.
