Εδώ και μέρες κυκλοφορεί ένα βίντεο του Βασίλη Μπισμπίκη ο οποίος χορεύει ζεϊμπέκικο πάνω στη σκηνή του νυχτερινού κέντρου που τραγουδάει η Δέσποινα Βανδή, με εκείνη να κάθεται στη συνέχεια στα πόδια του, κάτι που έγινε viral και πολλοί μπήκαν στη διαδικασία να το σχολιάσουν, μέχρι και να το αναπαραστήσουν.
Για το σκηνικό αυτό, λοιπόν, κλήθηκε να απαντήσει το πρωί του Σαββάτου 18/3 και ο καλός φίλος του ηθοποιού, Γιάννης Στάνκογλου, ο οποίος βρέθηκε ως καλεσμένος στην εκπομπή του MEGA, Χαμογέλα και Πάλι. Ο ίδιος εξήγησε πως το μόνο που έκανε ήταν να δώσει μία “συμβουλή” σε εκείνον.
Η συμβουλή του Στάνκογλου στον Μπισμπίκη μετά το viral ζεϊμπέκικο
«Εγώ τον πείραξα λίγο. Του είπα “Πες τους ρε συ να μαζέψουν τα λουλούδια, γιατί γλίστραγες. Μη σηκώνεσαι με λουλούδια που είναι κάτω να χορέψεις, γιατί γλιστράνε τα γαρύφαλλα”», είπε χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων.
Βέβαια, ο ίδιος απάντησε και για την ενασχόλησή του με την πολιτική και την προσωπική του ζωή: «Δεν θέλω να εξαρτώμαι από το σύστημα. Θέλω να ορίζω εγώ αυτό που θέλω να κάνω. Η αλήθεια είναι πως ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου το έκανα με πολλές ανασφάλειες. Άλλωστε, αυτό είναι και ένα στοιχείο της δουλειάς μας».
«Δεν θα έλεγα πως είμαι αυστηρός ως πατέρας. Γίνομαι όμως εκεί που χρειάζεται. Έχω την τύχη να έχω δύο ώριμα παιδιά αλλά πολλά με τρομάζουν, ειδικά με όσα γίνονται αυτή την εποχή. Γι’ αυτό και όποτε μου δίνεται η δυνατότητα μιλάω ή βρίσκομαι στους δρόμους», ανέφερε.
«Δεν θέλω να μεγαλώσουν σε μία κοινωνία που να λέμε ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις. Θέλω να υπάρχει σύστημα και να κάνουν όλοι σωστά τη δουλειά τους. Είμαι οραματιστής, ουτοπιστής και πιστεύω ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει», τόνισε ακόμη.
Και ξεκαθάρισε: «Δεν θα κατέβαινα με τίποτα στην πολιτική, γιατί ξέρω πολύ καλά ότι τα πράγματα μπορεί να ξεκινάνε από ένα καθαρό τοπίο και για να κρατηθείς εκεί να πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου. Μου έχουν γίνει προτάσεις απ’ έξω απ’ έξω για το εάν θα με ενδιέφερε αλλά όχι».
Η απάντηση του Βασίλη για το σκηνικό
Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Βασίλης Μπισμπίκης στην Λουίζα Αρκουμανέα με αφορμή το νέο έργο που ανεβάζει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, απόσπασμα από την οποία έπαιξε το πρωί της Κυριακής 12/3 η εκπομπή Χαμογέλα και Πάλι.
Ο γνωστός ηθοποιός απάντησε μεταξύ άλλων για πρώτη φορά στο viral ζεϊμπέκικό του στο κέντρο που εμφανίζεται η αγαπημένη του, Δέσποινα Βανδή.
Συγκεκριμένα, ο γνωστός ηθοποιός για ακόμα ένα Σαββατοκύριακο βρέθηκε στο νυχτερινό κέντρο που η γνωστή τραγουδίστρια και μάλιστα ανέβηκε πάνω στην πίστα και χόρεψε ζεϊμπέκικο, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που την φίλαγε και ήταν αρκετά διαχυτικός. Το εν λόγω βίντεο έχει σχολιαστεί ποικιλοτρόπως από πολλούς, με μερικούς να τους υπερασπίζονται και άλλους να τους σταυρώνουν κανονικά
Εσείς νιώσατε ποτέ ότι έπρεπε να φερθείτε με έναν συγκεκριμένο, στερεοτυπικό τρόπο προκειμένου ν’ αποδείξετε κάτι; Νιώσατε να ασφυκτιάτε από τις προσδοκίες των άλλων;
Όχι, η διαδρομή μου ήταν πολύ διαφορετική. Δεν είχα υπερπροστατευτικούς γονείς. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά στο Λουτράκι, ήμουν έξω από το πρωί μέχρι το βράδυ με τους φίλους μου χωρίς κανένα όριο, μας ανέθρεψε η γειτονιά.
Προσδοκίες, όμως, μπορεί να υπάρχουν ακόμη και σε ένα τέτοιο πλαίσιο…
Είχα άλλα θέματα εγώ, ήμουν μόνος μου. Στα δεκατέσσερα το μυαλό μου ήταν μια χαρά, ήμουν έξυπνο παιδί, αλλά τα συναισθήματά μου ήταν «μικρά», υπήρχε πολύς φόβος μέσα μου. Αν φανταστείς δηλαδή ένα παιδί δεκαπέντε χρονών να έρχεται από το Λουτράκι και να γυρίζει μόνο του στην Ομόνοια, μπορείς να καταλάβεις πόσος φόβος κρύβεται μέσα του, ο οποίος έσβηνε μέσα από τις εξαρτήσεις και τις ουσίες.
Οι γονείς μου ήταν ένα αγαπημένο ζευγάρι που δεν τσακωνόταν ποτέ, απλώς δεν υπήρχε σύνδεση μεταξύ μας. Κι εφόσον δεν υπήρχε σύνδεση, δεν υπήρχε αποδοχή. Οπότε εγώ αυτό έψαχνα να βρω μέσα από διάφορες παρέες, από μεγαλύτερους ανθρώπους με τους οποίους ταυτιζόμουν, από το θέατρο.
Το θέατρο τι ρόλο έπαιξε τότε;
Ήταν μια διέξοδος μεγάλη, αλλά και πάλι με τεράστια αγωνία αποδοχής: από το σινάφι, από τον κόσμο. Μέχρι που κατέρρευσα κάποια στιγμή, έπαθα breakdown, «χάθηκα». Περίμενα από έναν μεγάλο ηθοποιό που συνεργαζόμουν και τον είχα δάσκαλο να με αποδεχτεί και όχι μόνο δεν συνέβη αυτό, συνέβη το αντίθετο ‒ και διαλύθηκα.
Από τότε και μετά, με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης, λύθηκε το ζήτημα: δεν με ενδιαφέρει πλέον να έχω την αποδοχή κανενός. Γι’ αυτό και συμβαίνουν όλα αυτά που συμβαίνουν.
Κανενός;
Μόνον των φίλων και των δικών μου, όχι του συστήματος. Κατανόησα και ψυχικά, όχι μόνο εγκεφαλικά, ότι αν θες να είσαι ελεύθερος άνθρωπος, δεν γίνεται να έχεις αποδοχή. Ή θα είσαι ελεύθερος και θα έρθεις σε συγκρούσεις ή θα υποταχθείς.
Από μικρός ήμουν δαχτυλοδειχτούμενος, ήμουν πανκ, καμιά οικογένεια δεν ήθελε να κάνει το παιδί τους παρέα μαζί μου, πάντα ήμουν έτσι, και τώρα είμαι –αλλά τότε αυτό περιείχε αγωνία και αντίδραση. Τώρα συμβαίνει το ίδιο γιατί χορεύω ή δεν ξέρω τι άλλο, αλλά δεν υπάρχει η αγωνία να αποδείξω κάτι ή να αντιδράσω. Δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου.
Δηλαδή δεν σας αρέσει η αναγνωρισιμότητα;
Όχι, μου δημιουργεί πρόβλημα. Ένα ζεϊμπέκικο χόρεψα κι έγινε θέμα. Εγώ πάντα πήγαινα στα μπουζούκια και χόρευα, αλλά τώρα είναι μια τρέλα. Σε ξεφτιλίζουν και ακούς τα πιο πουριτανικά σχόλια, για το πάχος μου ή δεν ξέρω τι. Απ’ την άλλη, δεν μπορώ να μη ζήσω, γιατί η τέχνη δεν είναι πιο πάνω από τη ζωή. Έτσι θα συνεχίσω και δεν με νοιάζει, ας είναι η ξεφτίλα μου ατελείωτη μέσα στα χρόνια. Αρκεί να μην επηρεάζεται η ευτυχία του παιδιού μου.
Τι είναι αυτό που κερδίζει κανείς, παρόλη την οδύνη και το κόστος, όταν εισέρχεται στη «μη κανονικότητα»;
Ελευθερία κερδίζει, αυτό που λέγαμε πριν. Το ζητούμενο για μένα είναι να φτιάξεις τον δικό σου κόσμο, που δεν ορίζεται από κοινωνικά στερεότυπα. Το αντέχεις αυτό; Είναι δύσκολο, δεν είναι απλό. Πρέπει να έρθεις σε σύγκρουση καταρχάς με τον εαυτό σου και μετά με τους άλλους.
Όταν βγήκα από τις εξαρτήσεις και μπήκα σε μια δραματική σχολή αυτό που με έσωσε ήταν η ποίηση. Διάβαζα ασταμάτητα ποίηση. Κι ένιωθα μέσα στα λόγια των ποιητών ότι δεν είμαι μόνος. Άλλες φορές, πάλι, έλεγα «τελικά, μόνος είμαι…».
