Η Ρούλα Κορομηλά ήταν σήμερα καλεσμένη στην εκπομπή Ελένη της Ελένης Μενεγάκη.
Μιλώντας για τα πρώτα της χρόνια στην τηλεόραση, τόνισε πως δεν ένιωσε ποτέ να καβαλάει το καλάμι.
«Εγώ βιώνω μικρές στιγμές καθημερινής ευτυχίας. Αν η λέξη παρουσιάστρια είναι και ίσον δόξα και φήμη εμένα λίγο αυτό στην αρχή δεν ήταν κατανοητό γιατί ήμουν ένα κοριτσάκι που απλά ξεκίνησα και ο κόσμος με αγαπούσε κι έχω να πω πως ποτέ δεν καβάλησα το καλάμι, ούτε στην αρχή.
«Πώς ένιωθα λοιπόν; Ένιωθα χαρά όταν έβλεπα τον κόσμο να μου λέει «γεια σου Ρούλα» και να με αγκαλιάζει. Τότε η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μέσα από τηλέφωνα και γράμματα κι έχω τσουβάλια από γράμματα.
Αυτή ήταν η επικοινωνία με τον κόσμο και καταλάβαινα ότι κάνω κάτι καλά. Το μέλημα μου ήταν να είμαι καλά όταν έβγαλα στο πόδι μου στο πλατό. Δεν το εκμεταλλεύτηκα. Απλά ήξερα ότι ο κόσμος με αναγνώριζε και με αγαπούσε και αυτό μου δημιουργούσε και άγχος για να γίνω καλύτερη», είπε η ίδια.
Η συνάντηση των δύο παρουσιαστριών έγινε και μετά τη συγκίνηση των δύο γυναικών, ήρθαν τα πειράγματα και τα γέλια!
Μετά το πρώτο διαφημιστικό, η Ελένη Μενεγάκη και η Ρούλα Κορομηλά ξέσπασαν σε γέλια γιατί η οικοδέσποινα έψαχνε διακαώς το κραγιόν της και σήκωσε μέχρι και τα μαξιλάρια από τον καναπέ… Η δε Ρούλα δεν δίστασε να πει ότι από τα γέλια στο διάλειμμα την σκούνταγε και η Ελένη την έριξε κάτω!
Η Ρούλα αναφώνησε: «Κυρίες και κύριοι αυτό το κορίτσι με μισεί τελικά! Είχαν δίκιο αυτά που γράφανε για εμάς… Με έριξε κάτω από το σπρωξίδι»!
Με την Ελένη να απαντά: «Αυτή η γυναίκα είναι για μεγάλες κωμωδίες. Ρούλα έχεις πολύ πλάκα!»!
Η Ρούλα μετά από ένα αφιερωματικό βίντεο το οποίο τη συγκίνηση, έκανε μία εκ βαθέων εξομολόγηση: «Κάποια στιγμή έσπασε κάτι μέσα μου και έψαχνα τον εαυτό μου… Ήθελα να μείνω μόνη μου και να τα βρω με εμένα. Να ψάξω να δω τι γίνεται μέσα μου γιατί αν συνέχιζα με αυτό το άγχος και με αυτή την πίεση και το ξύλο που έτρωγα από δεξιά και αριστερά να λένε διάφορα για μένα και να τα καλύπτω για να μην στεναχωριέται η μητέρα μου, ο πατέρα μου που στεναχωριόταν πολύ… Ήταν άδικα όλα αυτά αλλά πιο πολύ κουράστηκα. Ήθελα να ξασποστάσω, να κάτσω… Να ζήσω στιγμές που δεν έζησα τελευταία το είπα, πριν αρρωστήσω».
Και συνέχισε λέγοντας: «Κάθισα και ο οργανισμός μου άρχισε να κλονίζεται. Πολύ και αρρώστησα… και είπα «τέλος»! Δεν είχα δυνάμεις… Δεν με κράταγαν τα πόδια μου! Φοβήθηκα και αποσύρθηκα. Πέρασα πολύ δύσκολα!»!
Και είπε με τρεμάμενη φωνή: «Ακούμπησα τον θάνατο. Με «χάιδεψε»! Δεν με χτύπησε, δεν με τράβηξε, αν δεν με φρόντιζαν οι γιατροί θα με έπαιρνε… Ήταν ένα μεγάλο μάθημα για εμένα αναθεωρήσεων. Έμαθα να συγχωρώ, να αγαπώ, να βλέπω τους ανθρώπους με τα μάτια της καρδιάς! Να κατανοώ, να δικαιολογώ και να φτιάχνω τα πράγματα ωραία… Γιατί όταν σου συμβεί κάτι και σκέφτεσαι ότι δεν θα ξυπνήσω την άλλη μέρα, τέλειωσε δεν θα δω τα αγαπημένα μου πρόσωπα, τελείωσα… Εκεί αλλάζεις»!
