Το θρυλικό αεροσκάφος του Αριστοτέλη Ωνάση, το Boeing 747 της Ολυμπιακής Αεροπορίας που έγραψε ιστορία στους αιθέρες, βρίσκεται πλέον στη νέα θέση του στο Ελληνικό. Η πρώην αεροσυνοδός, Γιοχάνα Καλαφούτη, μιλά στο Στούντιο 4 για όλα όσα έζησε με την αεροπορική εταιρεία που είχε αναλάβει ο Αριστοτέλης Ωνάσης.
Από τα πιο σημαντικά πρόσωπα του εξωτερικού αλλά και της Ελλάδας μέχρι τον θάνατο του Αλέξανδρου Ωνάση.
«Για εμάς που είχαμε δει πολλούς ψωνισμένους ανθρώπους, όταν είδαμε τη Λαμπέτη, τον Κατράκη και καθόντουσαν στην τουριστική και έλεγαν “εδώ είναι η θέση μας, με τον κόσμο”. Ή όταν έμπαινε ο Ωνάσης και έλεγε “ό,τι περισσέψει θα φάω” μας έχουν μείνει πολύ. Άνθρωποι που δεν θα τους έβλεπες πουθενά αλλού, όσο πιο σημαντικός ήταν τόσο πιο απλός ήταν. Δεν έχω απογοητευτεί από κανέναν. Αλλά απογοητευτήκαμε από μερικούς δημοσιογράφους που νόμιζαν ότι μπορούσαν να κάτσουν παντού και να έχουν όλα τα προνόμια.
Ξέραμε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου φοβόταν την πτήση και πήγαινε στο πιλοτήριο μαζί με τους καπετάνιους. Καθόταν μπροστά για να πάρει δύναμη από τους κυβερνήτες. Οι κυβερνήτες οι δικοί μας ήταν οι καλύτεροι που υπήρχαν γιατί ερχόντουσαν από την πολεμική Αεροπορία.
Αυτό το αεροπλάνο, το Boeing 747 έχει ταξιδέψει παντού. Οι ομογενείς όταν έμπαιναν έσκυβαν και φιλούσαν το χαλί γιατί ήταν η πατρίδα τους! Ο Ωνάσης ανέλαβε την Ολυμπιακή το 1957 και του είπαν ότι δεν πρέπει να βάλει τους κύκλους των Ολυμπιακών Αγώνων. Και τι έκανε; Γύρισε τους κύκλους και πρόσθεσε άλλον έναν.
Ήμουν την ημέρα που σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος Ωνάσης στο αεροδρόμιο και ήταν μια τρομερή μέρα. Ερχόταν στις 7 το πρωί και έφευγε τελευταίος. Ήταν ευγενής, κάναμε εκπαίδευση και ακούμε έναν κρότο και είχε πέσει το αεροπλάνο του. Είχε σκοτωθεί μόνο αυτός! Τι να πω μετά; Για την κυρία Κάλλας που ερχόταν με τον Ωνάση; Το βλέμμα του Αριστοτέλη Ωνάση προς την Μαρία Κάλλας ήταν γεμάτο αγάπη και θαυμασμό. Όσο ντίβα και να ήταν – για αυτό την τιθάσευσε και την μάγεψε – είχε ανάγκη να την αγαπάει κάποιος και να την φροντίζει. Οι γυναίκες όσο δυνατές και να είμαστε έχουμε ανάγκη θαλπωρής και αγάπης. Όταν σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος η μόνη παρηγοριά του Αριστοτέλη Ωνάση ήταν η Μαρία Κάλλας».
