Ο Γιάννης Στάνκογλου μίλησε στη Ζήνα Καρκαλά και το gossip-tv για την παράσταση Annie, για τα παιδιά του, Φίλιππο και Φοίβη, για τους λόγους που είπε το ναι στο Grand Hotel και πολλά άλλα.
Το πολυβραβευμένο μιούζικαλ των Thomas Meehan, Charles Strouse και Martin Charnin, Αnnie, ήρθε στο θέατρο Παλλάς και ο Γιάννης Στάνκογλου είναι ενθουσιασμένος για τη συμμετοχή του.
«Είναι ένα musical το οποίο ανεβαίνει κατά καιρούς, σε όλο τον κόσμο, σε όλο τον πλανήτη. Είναι ένα απ’ τα είναι το αγαπημένα μου musical εμένα προσωπικά. Και απ’ την ταινία που είχα δει, είχα συγκινηθεί πάρα πολύ. Από κει και πέρα ήθελα να κάνω κάτι πιο χαρούμενο, πιο αισιόδοξο. Πέρυσι έκανα Frankenstein, τα καλοκαίρια κάνουμε συνήθως άλλα πράγματα και έτσι ήθελα όπως λειτουργώ όλα αυτά τα χρόνια να λειτουργήσω και τώρα: Να κάνω δηλαδή κάτι το οποίο θα μου ηρεμούσε λίγο την ψυχούλα μου, το έχω ανάγκη. Εκτός των άλλων, και τα παιδιά μου, η κόρη μου και ο γιος μου, με ρωτούσαν “πότε θα κάνεις κάτι έτσι πιο χαρούμενο;”. Οπότε ήρθε η στιγμή -και εδώ στο Παλλάς που πάντα είναι εγγύηση- να το κάνουμε. Και είναι μεγάλη χαρά που κάνω αυτό με αυτούς τους συνεργάτες», είπε για το musical Annie.
- Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε σε όσους δουν την παράσταση; Μικρούς και μεγάλους…
Ο καθένας περνάει το δικό του και ο καθένας παίρνει το δικό του. Από τη δική μου πλευρά, σε οτιδήποτε και οπουδήποτε εμπλέκονται παιδιά πρέπει να παίρνουνε μόνο αγάπη και χαρά. Και δεν μιλάω μόνο για το θέατρο, μιλάω για τη ζωή. Και αυτό το έργο επειδή υπάρχει ένα παιδί το οποίο δεν έχει τους γονείς του, δίνει ένα αισιόδοξο μήνυμα ότι δεν τελειώνει η ζωή, ότι πρέπει να είμαστε μαχητές, πρέπει να συνεχίσουμε και κάτι θα κάνει η ζωή και θα σου φέρει αυτό που πρέπει για να γίνεις πιο χαρούμενος.
- Ως μπαμπάς ποιο είναι το μεγαλύτερο άγχος που έχετε για τα παιδιά σας;
Να μη πάθουνε κάτι. Δεν με νοιάζει αν θα πετύχουνε επαγγελματικά ή οικονομικά.
- Σας επηρεάζουν αυτά που βλέπουμε πια στην κοινωνία;
Παλιά ήταν αλλιώς. Κι εμείς μπορεί να έχουμε κάνει πράγματα τα οποία ήτανε ακραία για την εποχή μας, αλλά νομίζω ότι έχει αλλάξει λίγο όλο αυτό. Η πολύ κλεισούρα, το ότι δεν εκτονώνονται τα παιδιά, το ότι παίζουνε συνέχεια σε έναν υπολογιστή, ότι μεγαλώνουνε και σε κάποιες οικογένειες με γονείς που δεν είναι απαραίτητα κακοί άνθρωποι αλλά ζορίζονται στην καθημερινότητά τους…
Όταν δουλεύουν 13, 14, 15, 16 ώρες για 600, 700, 800€, λείπουν από το σπίτι, γυρνάνε κουρασμένοι… Τα παιδιά είναι σφουγγάρια, τα παίρνουνε όλα και βλέπουν δυο γονείς οι οποίοι είναι πιεσμένοι και αυτό τους κάνει να θέλουνε να ξεσπάσουν σε ό,τι βρούνε.
Νομίζω ότι είναι σημεία των καιρών, δεν εκτονώνονται τα παιδιά, όπως και οι γονείς τους δεν εκτονώνονται, είναι δυστυχισμένοι. Όταν μεγαλώνεις μέσα σε ένα σπίτι με δυστυχία, που κάποιος πρέπει να φταίει, βέβαια σίγουρα κάποιος φταίει: το σύνολο, η κοινωνία. Όταν βγάζεις 700 και πρέπει να πληρώσεις 300 στο ρεύμα σου, 400 στο νοίκι και δεν βγαίνεις, γίνεσαι άνθρωπος ο οποίος έχει οργή, θυμό και όταν θα έχει ο μεγάλος, δυστυχώς, θα έχει και μικρός.
- Αν σας έλεγε κάποιο από τα παιδιά σας ότι θέλει να ασχοληθεί με το χώρο της υποκριτικής, ποια θα ήταν η αντίδρασή σας;
Με μεγάλη χαρά, αρκεί να έβλεπα ότι ήταν ανάγκη τους και όχι ότι το κάνουν επειδή το κάνει και ο πατέρας τους. Η κόρη μου ήδη ασχολείται με τη μουσική. Έχει παίξει στο θέατρο, έχει κάνει και δύο μεγάλους ρόλους. Έχει παίξει για παιδιά τη Μήδεια, έχει παίξει την Ιοκάστη, όπου τη σκηνοθέτησε η μαμά της σε ένα θίασο με μικρά παιδιά, ασχολείται με τη μουσική, γράφει δικά της τραγούδια: στίχους, μουσική. Ο γιος μου τώρα παίζει στην ταινία της μαμάς του, που έχει ξεκινήσει γυρίσματα. Δεν είναι σώνει και καλά, απλώς υπάρχει αυτή η δυνατότητα αυτή τη στιγμή. Όπως έχω πει, είναι τρομερή παιδεία είτε το θέατρο, είτε η μουσική είτε ο κινηματογράφος. Τα παιδιά μαθαίνουν στο σχολείο ιστορία και δεν θα τους χρησιμεύσει πουθενά. Όχι η ιστορία, η ιστορία με τον τρόπο που διδάσκεται, ενώ το να πάρουν μέρος σε μια παράσταση και να γίνουν σύνολο με άλλα παιδιά και να επικοινωνήσουν με αυτόν τον τρόπο είναι τρομερή παιδεία.
- Ποια είναι η συμβουλή που δίνετε εσείς στα παιδιά σας αλλά και στα νέα παιδιά που είναι δίπλα σας στις δουλειές;
Να κάνουν με πάθος αυτό που θέλουν, να μην το βάζουν κάτω και να βοηθάνε τους αδύναμους, να μην κοιτάζουν μόνο τον εαυτό τους.
- Η τέχνη λειτούργησε ποτέ σαν διέξοδος από τα σκοτάδια, από μία δύσκολη στιγμή;
Πολύ, πάρα πολύ. Δεν πήγα για να ψυχαναλυθώ, δεν έγινα ηθοποιός για να ψυχαναλυθώ, αλλά παρόλα αυτά, ασχολούμενος με πολύ βαθιά έργα, ήρθα και εγώ αντιμέτωπος με πράγματα δικά μου τα οποία μάλλον με επηρεάσανε και είτε κάποια τα έλυσα, είτε για κάποια χρειάστηκα να ζητήσω βοήθεια για να τα λύσω. Οπότε, όλο αυτό είναι μια πορεία μέσα στη ζωή.
- Βοήθεια από ειδικό εννοείτε….
Έχω κάνει ψυχοθεραπεία χρόνια. Ναι, ναι.
- Με τόσες επαγγελματικές υποχρεώσεις, υπάρχει χρόνος για τον εαυτό σας;
Βρίσκω χρόνο και τον εκμεταλλεύομαι όσο καλύτερα μπορώ και για να ξεκουράζω τον εαυτό μου αλλά και να είμαι πολύ κοντά στα παιδιά μου. Και τα παιδιά μου με ξεκουράζουν επίσης. Δεν είναι ο χρόνος που θα ήθελα, αλλά έκανα 2,5 μήνες διακοπές το καλοκαίρι. Οπότε δεν έχω κανένα λόγο να γκρινιάζω όταν βλέπω γύρω μου αυτό που είπα πριν. Θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο, οπότε δεν θέλω να μιλάω. Εννοώ, δεν έχω δικαίωμα να μιλάω.
- Με τα παιδιά κάνετε και ωραία ταξίδια έχουμε δει.
Πολύ ωραία ταξίδια. Αυτό το έχω βάλει σαν ένα στόχο, το να πηγαίνουμε κάπου εκτός Ευρώπης, εκτός δυτικού πολιτισμού με τα παιδιά μου. Γιατί και εγώ όταν πρωτοβγήκα -το πρώτο μου ταξίδι ήτανε στα 23 μου, αρκετά μεγάλος σε σχέση με άλλα παιδιά- που ήταν η Πορτογαλία λόγω της σημαίας γιατί μου άρεσαν πολύ τα χρώματα της σημαίας. Και η πρώτη φορά που βγήκα εκτός δυτικού πολιτισμού ήτανε στα 23 μου που πήγα στο Όρος Σινά και έμεινα με Βεδουΐνους. Αυτό μου άλλαξε τη ζωή. Οπότε και μετά ακολούθησαν πάρα πολλά ταξίδια τέτοιου είδους τα οποία με διαμόρφωσαν. Οπότε θεωρώ ότι είναι και για τα παιδιά μου ό,τι καλύτερο μπορώ να τους προσφέρω.
- Πώς διαχειρίζεστε το γεγονός ότι όλοι σας κοιτούν στον δρόμο τώρα πια;
Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ γιατί συνήθως νιώθω σαν προτηγανισμένη πατάτα από αυτή την κούραση. Τρέχεις, δεν προλαβαίνεις να πλυθείς, μερικές φορές φεύγεις με τα μακιγιάζ…
Άλλα πράγματα είναι αυτά που με ενδιαφέρουν. Με ενδιαφέρει η δουλειά μου, με ενδιαφέρει να περνάω καλά μέσα στη δουλειά, οι φίλοι μου, οι άνθρωποί μου, τα παιδιά μου… Είναι ωραίο όταν θα έρθει κάποια κοπέλα ή κάποιος άνθρωπος και πει «είσαι ωραίος, είσαι γοητευτικός». Το παίρνω σαν ωραίο κομπλιμέντο, αλλά μέχρι εκεί, δεν φουσκώνω, ούτε ψηλώνομαι, εντάξει.
- Παλιότερα οι ρόλοι σας ήταν λίγο… περίεργοι και μισητοί. Τότε τι σας έλεγαν στον δρόμο;
Τότε μου λέγανε περισσότερα, αρέσει στον κόσμο αυτή η αρρώστια.
- Μας έχει στιγματίσει το επεισόδιο της 10ης εντολής με τους σατανιστές.
Ήταν συγκλονιστικό και ήταν και το πρώτο μου. Έχω γνωρίσει τη Δήμητρα έναν μήνα πριν την πιάσουν. Είχε σχέση με έναν φίλο μου, εγώ σχέση με μια φίλη της και τότε ήμουν φαντάρος και πήγα στο καψιμί να αγοράσω κάτι και είδα στην τηλεόραση ότι είχαν πιάσει τη Δήμητρα. Πάγωσα… Βέβαια όταν λέω την είχα γνωρίσει εννοώ ότι είχαμε περάσει ένα βράδυ μαζί.
- Αν σας έκανε ο Πάνος Κοκκινόπουλος μια αντίστοιχη πρόταση τώρα θα το κάνατε;
Ναι, βέβαια, οπωσδήποτε. Αυτά τα αυτοτελή για εμάς τους ηθοποιούς είναι πολύ ωραία, γιατί μπορεί να κάνεις ένα ή τρία μέσα στο χρόνο και να είναι τελείως διαφορετικά. Αυτό για εμάς είναι πολύ καλή τροφή, γουστάρουμε.
