Φέτος σίγουρα είναι η χρονιά του Δημήτρη Ήμελλου που όχι μόνο έγινε γνωστός όχι μόνο στους θεατρόφιλους που έτσι και αλλιώς τον γνώριζαν από τους σημαντικούς ρόλους του στο θέατρο αλλά και στο ευρύ κοινό που τον αγκάλιασε ως Αντώνη Φραγκιαδάκη στην αγαπημένη σειρά Σασμός.
Και τώρα, θα τον βλέπουμε πλέον σε διπλό ρόλο, αυτή τη φορά στο Mega καθώς κρατάει ρόλο και στη νέα σειρά του, Άγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα στον Ουρανό.
Ο Δημήτρης Ήμελλος, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι 54 ετών, έχει έναν γιο και έχει περάσει τρία ολόκληρα χρόνια σε οικοτροφείο.
Όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του:
«Πέρασα τρία χρόνια σε οικοτροφείο. Ήταν μία συνθήκη ιδιαίτερη για μένα, όντας πολύτεκνη οικογένεια κιόλας, εμένα μου άρεσε να φεύγω από μικρός από το στενό πλαίσιο του σπιτιού. Ήταν οικοτροφείο σπουδαστικό» είπε μεταξύ άλλων στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή Super Κατερίνα.
Χαμηλών τόνων άνθρωπος που όμως επιλέγει να “μιλάει” καλλιτεχνικά σε πολύ υψηλούς τόνους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως είναι ο πρώτος Έλληνας ηθοποιός που του απονεμήθηκε ποτέ το Βραβείο Χορν, όταν ξεκίνησε ο συγκεκριμένος θεσμός στη μνήμη του Δημήτρη Χορν, το 2001.
Τιμήθηκε για την ερμηνεία του στη Φρεναπάτη του Τ. Κούσνερ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, ενώ το 2005 τιμήθηκε από τους αναγνώστες του περιοδικού “Αθηνόραμα” με το βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον ρόλο του στο έργο του Μπουλγκάκοφ “Μολιέρος”.
Ο Δημήτρης Ήμελλος που τώρα απολαμβάνουμε ως έναν ισχυρό άντρα της Αστυνομίας στο Ρέθυμνο που προστατεύει τους συγχωριανούς του, είναι ακριβοδίκαιος και δεν ξεχνά ποτέ τη μεγάλη του αγάπη, τη Μαρίνα, είναι αυτό που λέμε καλλιτέχνης με τη στόφα ενός αντιστάρ. Δεν του αρέσει να είναι στη δημοσιότητα για χαζό λόγο. Θέλει να τιμάει την τέχνη που επέλεξε να υπηρετεί, παρ’ όλο που ο πατέρας του τον προόριζε για συμβολαιογράφο και μάλιστα άξιο συνεχιστή του στον χώρο, εφόσον διατηρούσε δικό του γραφείο.
Η μητέρα του πάλι είχε αντίθετη άποψη, ήθελε να τον δει να κάνει αυτό που πραγματικά αγαπούσε, γι’ αυτό και τον στήριξε οικονομικά όταν ο ίδιος αποφάσισε να φύγει για σπουδές στη Ρωσία. Κάτι που ούτε τότε υπήρξε πολύ εύκολη υπόθεση για εκείνον, όταν έφυγε για να σπουδάσει στην Ακαδηµία Θεατρικής Τέχνης της Μόσχας. Ο ίδιος είχε αποκαλύψει γιατί: «Το 1996 πήγα στη Ρωσία εν µέσω πολέµου µε την Τσετσενία και εξαιτίας της εµφάνισής µου ήµουν ο συνήθης ύποπτος Τσετσένος αυτονοµιστής. ∆εν υπήρχε µέρα να µη µε ξαπλώσουν πάνω σε ένα περιπολικό για έλεγχο µέχρι να τους εξηγήσω ότι είµαι φοιτητής και δεν κουβαλάω βόµβες».
Μέλος μίας μεγάλης οικογένειας μιας και είχε άλλο έναν αδελφό και δύο αδελφές, από τα 12 έως τα 15 του ήταν εσώκλειστος σε οικοτροφείο.
Ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του: “Δημοτικό πήγα στα Εξάρχεια, γιατί εκεί ήταν το συμβολαιογραφείο του πατέρα μου και μας πήγαινε και μας έφερνε ο ίδιος, εμένα και τα αδέλφια μου, άλλο ένα αγόρι και δύο κορίτσια.
Το οικοτροφείο ήταν σαν ένας μικρός στρατός. Εκεί μέσα ισχυροποιήθηκε η κοινωνική μου πλευρά, της ομάδας, σύμφωνα με την οποία λειτουργώ μέχρι σήμερα και στην καλλιτεχνική μου ζωή. Ανακάλυψα ότι υπάρχει η δυνατότητα μιας οικογένειας, έξω από τη φυσική μου οικογένεια. Μια από τις εκδηλώσεις της σχολής, χάρη σ’ έναν εκπαιδευτικό που είχε μεγάλη αγάπη για το θέατρο, τον Γιώργο Πνευματίκα, ήταν οι θεατρικές παραστάσεις κάθε καλοκαίρι. Πήγα κι εγώ να συμμετάσχω, παρασυρμένος από φίλους, για ν’ αποφύγω τις αγγαρείες”.
