Η Κατερίνα Λέχου μίλησε για τη συνεργασία της με τον Γιάννη Μπέζο και αποκάλυψε τη φορά που της έκανε παρατήρηση. Η ηθοποιός ανέφερε αρχικά: «Ο Γιάννης είναι μία κατηγορία από μόνος του και σας το λέω γιατί στα 37 χρόνια της καριέρας μου έχω δουλέψει με πολλούς πρωταγωνιστές και θιασάρχες. Είναι σαν να φτιάχτηκε ένα καλούπι και να έσπασε.»
Και πρόσθεσε: «Η γενναιοδωρία του, η δικαιοσύνη που τον διέπει, η αυστηρότητά του με την έννοια της πειθαρχίας. Η δουλειά που κάνουμε είναι μία ομαδική δουλειά. Αυτός που ηγείται της ομάδας καλείται να την εμπνέει αλλά και να της βάζει όρια. Αυτό ο Γιάννης το κάνει με απόλυτο αίσθημα ευθύνης. Μερικές φορές κάποιοι δυσαρεστούνται. Θα σας πω ένα συμβάν».
Και συνέχισε λέγοντας: «Είχα αργήσει μία φορά γιατί γενικώς δεν αργώ. Γινόταν της κακομοίρας στην Αθήνα, ήταν μπλοκαρισμένα τα πάντα, δεν υπήρχε καμία διέξοδος. Και όταν έφτασα πολύ καθυστερημένη στο γύρισμα, ήταν 1,5 ώρα καθυστέρησης στην κίνηση, έχοντας κάνει όλες τις παρανομίες για να φτάσω. Ήταν στην πόρτα όρθιος, δεν δέχτηκε καμία δικαιολογία και μου είπε “ποτέ ξανά”. Αυτό έχει εγγραφεί σε εμένα. Κάποιοι ήταν εκεί, κάποιοι μερίμνησαν να είναι στην ώρα τους δεδομένων των συνθηκών, οπότε ας φρόντιζα και εγώ να το κάνω, γιατί κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να περιμένει κανέναν».
Ο γνωστός ηθοποιός εξήγησε και τους λόγους για τους οποίους κάποιοι τον θεωρούν απαιτητικό.
«Με συγκινεί αν ακούσω ένα τραγούδι του Ραχμάνινοφ στο πιάνο ή όταν βλέπω μία πάρα πολύ ωραία ταινία ή όταν διαβάζω ένα πολύ ωραίο βιβλίο ή όταν βλέπω μία πράξη της καθημερινότητας που έχει μία αγνότητα, εμπεριέχει την ποίηση, την αγνή προσπάθεια, οποία είναι κόντρα στις εποχές των σαλτιμπάγκων, της μπούρδας και της φιγούρας. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αγωνίζονται με τίμιο τρόπο», είπε ο Γιάννης Μπέζος και τόνισε σε άλλο σημείο:
«Είμαι απαιτητικός γιατί πιστεύω ότι πρέπει να λειτουργούμε καθαρά επαγγελματικά και όχι στο περίπου. Επειδή συνηθίζουμε στο περίπου, εγώ το σιχαίνομαι, δεν μπορώ να εργαστώ έτσι, νιώθω ότι κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Πρέπει να εργαστούμε διότι οι άνθρωποι ζητούν κάτι από εμάς και οφείλουμε να είμαστε εκεί για να τους το δώσουμε».
«Καμία εξέλιξη δεν υπάρχει στην τηλεόραση. Είναι στάσιμη, άτολμη. Η θεματολογία παρωχημένη. Κυρίως στον τομέα της μυθοπλασίας. Ποτέ δεν ξεκινάμε να γίνει κάτι μεγάλο και επιτυχία. Αυτό γίνεται από μόνο του. Ξεκινάς να κάνεις κάτι επειδή σ’ αρέσει. Τι θυμάμαι από την εποχή με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου και τους Απαράδεκτους; Τίποτα. Τις παρέες που κάναμε, τα γυρίσματα. Είχαμε και προϋπηρεσία στο θέατρο. Πολύ ωραία, ωραίες στιγμές, γέλια. Αυτά. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Το να αναμοχλεύουμε τους Απαράδεκτους είναι δείγμα ότι δεν πάμε μπροστά. Φτάνει με τους Απαράδεκτους. Έχω κάνει 100 σειρές. Φτάνει. Πάμε παρακάτω. Είναι παλιά ρούχα αυτά. Πρέπει να τελειώνουμε με αυτήν την ιστορία. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι είναι άτολμη η τηλεόραση. Μου λένε να κάνουμε ένα remake. Τι remake να κάνουμε; Δηλαδή να βράσουμε κόλυβα, να τα φάμε. Αφού έχουμε κάνει κάτι το οποίο έχει ενδιαφέρον. Γιατί να κάνουμε κάτι να ρισκάρουμε και να γίνει αδιάφορο; Τόσο ανόητος είμαι; Άσε που δεν ενδιαφέρει κανέναν. Θέλει καινούργια πράγματα η τηλεόραση και καινούργια πρόσωπα. Μη μένουμε στα παλιά».
