Σας έχουμε γράψει πάρα πολλές φορές για τον Π. Γεώργιο Δεληκώστα. Έτσι και σήμερα. Με αφορμή το νέο έτος 2018, ο Π. Γεώργιος έστειλε το δικό του μήνυμα μέσα από το προσωπικό του site και κανάλι στο Youtube. Μπορείτε να δείτε το βίντεο παρακάτω:
Αγαπητοί μου φίλες και φίλοι,
απευθύνομαι σ’ εσάς με σεβασμό και αγάπη, επωμιζόμενος την προσωπική μου ευθύνη ως Ιερέας και ως πρόσωπο απέναντί σας, με αφορμή το ξεκίνημα της Νέας Χρονιάς.
Το 2017 ήταν ακόμα μία χρονιά κρίσης, σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, πολιτιστικό, ψυχολογικό αλλά και θρησκευτικό επίπεδο.
Ζούμε σε μία εποχή μεγάλων και γρήγορων αλλαγών. Σε μια εποχή κατάρρευσης πραγμάτων που έως σήμερα θεωρούσαμε δεδομένα. Ολόκληρες επαγγελματικές, κοινωνικές ομάδες, ακόμα και έθνη εξαθλιώνονται και εξαφανίζονται. Στην περίπτωσή μας, το Ελληνικό Κράτος αποδεικνύεται ανύπαρκτο ή σε πολλές των περιπτώσεων «πιόνι» κάποιων συμφερόντων.
Ο απλός κόσμος υποφέρει και οι φορείς απλά παρατηρούν και καταγράφουν την κατάσταση, αδύναμοι να πράξουν το οτιδήποτε, μιας και στην ουσία δεν ξέρουν τι θα μπορούσαν να κάνουν, εκτός από δηλώσεις συμπαράστασης στο δοκιμαζόμενο λαό.
Ο απλός σκεπτόμενος και μη άνθρωπος, με το ηθικό του στο ναδίρ δεν μπορεί να αντιδράσει, γιατί έτσι είναι το «σύστημα» και κανένας δεν τα βάζει με το «σύστημα». Εκτός βέβαια από ελάχιστες εξαιρέσεις μεμονωμένες, ελάχιστες φωνές που προσπαθούν είτε να αφυπνίσουν τον κόσμο, είτε να του απαλύνουν λίγο τον πόνο.
Οι νέοι άνθρωποι ηλικίας 18-24 ετών, φλερτάρουν συνεχώς με το μεγαλύτερο φόβο τους, που είναι το να ζήσουν.
Όσοι είναι σήμερα πάνω από 25 ετών έχουν μεγαλώσει, εκπαιδευτεί και έχουν θέσει όνειρα και στόχους σε ένα κοινωνικό μοντέλο που δεν ισχύει πια.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει παραδοθεί στο φόβο και στην απελπισία. Νιώθει προδομένη, νιώθει εξαπατημένη από τους δικούς της ανθρώπους.
Η εκκλησία, περιχαρακωμένη στις δικές της στενές δομές και νοοτροπίες, συντηρεί έναν δαιμονοποιημένο κόσμο, κατακλυσμένο από το κακό και τους νόμους του, και διαμορφώνει προσωπικότητες ενοχικές, φοβισμένες και καχύποπτες, απρόθυμες να αποδεχτούν την εξέλιξη και το καινούργιο, είτε ως γεγονός, είτε ως μέθοδο.
Ζούμε σε μια εποχή έντονης εκκοσμίκευσης του εκκλησιαστικού βίου, που τα συμβατικά ανθρώπινα κριτήρια περιορίζουν την ηθική του Χριστού, στα μέτρα μιας στείρας κοινωνικής ευπρέπειας, μακριά από το Ευαγγελικό ήθος.
Ωστόσο, κατά προσωπική εκτίμηση, ευτυχώς υπάρχουν και άνθρωποι που αρνούνται αυτού του είδους την εκκοσμίκευση και ενεργούν με τρόπο παράδοξο (;), μακριά από παρωχημένα σχήματα ηθικής, οι οποίοι όμως έχουν καταφέρει να επαναφέρουν πλήθος κόσμου μέσα στους κόλπους της εκκλησίας. Κι ας κατηγορούνται ότι «σκανδαλίζουν» πιστούς και δημιουργούν «οπαδούς».
Είναι οι αντικομφορμιστές που πάνε κόντρα στο ρεύμα, είναι οι τρελοί που μοιράζουν αγάπη, που δεν διστάζουν να αναμειχθούν με τον «οποιοδήποτε» άνθρωπο αγνοώντας τις ταμπέλες που τους χωρίζουν σε πετυχημένους και αποτυχημένους, ενεργούς πολίτες και διανοούμενους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, πλουσίους και φτωχούς, αγίους και αμαρτωλούς.
Είναι αυτοί που ξέρουν καλά πως κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν «αμαρτωλοί», γιατί θα προσαρμόσουν το επίπεδό τους αναλόγως της συναναστροφής και αποφασίζουν χωρίς να υπολογίζουν το προσωπικό κόστος, να καταδείξουν το ευαγγελικό ήθος, το οποίο δεν επιθυμεί την κατάλυση του νόμου, αλλά την υπέρβαση του νόμου στα πλαίσια της βασιλείας του Θεού. Έτσι κερδίζουν την εμπιστοσύνη των αμαρτωλών, των δυστυχισμένων και των ανυπόληπτων, οδηγώντας τους στη σωτηρία.
Φίλες και φίλοι, ας υποδεχτούμε το 2018 με πίστη και αισιοδοξία και ας θυμόμαστε ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε στο σύγχρονο κόσμο είναι να ξεχάσουμε τελείως αυτά που ξέραμε ως δεδομένα. Να ορθώσουμε το ανάστημά μας, να κοιτάξουμε μπροστά, και να θέσουμε ως προτεραιότητά μας το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε και να φανούμε χρήσιμοι στον εαυτό μας, στην οικογένειά μας, στους φίλους μας, και γενικότερα στο συνάνθρωπό μας.
Και φυσικά, το σημαντικότερο, είναι να διατηρήσουμε αμείωτη την ελπίδα. Γιατί, η ελπίδα είναι καθήκον και όχι πολυτέλεια. Το να ελπίζεις, δεν σημαίνει να ονειρεύεσαι, αλλά να έχεις τη δύναμη να μετατρέπεις τα όνειρά σου σε πραγματικότητα. Ευλογημένοι είναι αυτοί που ονειρεύονται και που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημα για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.
Όσο για μένα, επιλέγω να μην είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Είναι δικαίωμα μου να είμαι ασυνήθιστος. Να αναζητώ πάντα την ευκαιρία και όχι την ασφάλεια. Να διακινδυνεύω με ευφυή τρόπο, να ονειρεύομαι και να χτίζω, να πέφτω, να σηκώνομαι και να επιτυγχάνω.
Και όλα αυτά γιατί: Αρνούμαι να ανταλλάξω την ελευθερία μου με την ευεργεσία. Αρνούμαι να ανταλλάξω την αξιοπρέπειά μου με την ελεημοσύνη. Δεν δειλιάζω μπροστά σε οποιοδήποτε ισχυρό, ούτε λυγίζω μπροστά σε οποιαδήποτε απειλή.
Δική μου κληρονομιά αλλά και εθνική μας κληρονομιά είναι να στεκόμαστε όρθιοι, περήφανοι και άφοβοι, να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε ΕΜΕΙΣ για ΕΜΑΣ, να απολαμβάνουμε τα πλεονεκτήματα της δημιουργίας μας και να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο γενναία.
«Να κάνουμε αυτό τον κόσμο καλύτερο, για αυτήν και για τις επόμενες γενεές».
Με πατρική αγάπη,
